Analiza ruchowa i korekcja wzorca dwubojowego u Pawła

Analiza ruchowa i korekcja wzorca dwubojowego u Pawła

Paweł to zaawansowany zawodnik dwuboju olimpijskiego, którego wyniki – rwanie 175 kg i podrzut 215 kg – świadczą o niezwykłej sile i eksplozywności. Jednak mimo imponujących ciężarów, jego ruch w kluczowych fazach podnoszenia nie jest optymalny. Problem leży nie tylko w lokalnych deficytach mobilności, ale w zaburzeniu całego wzorca ruchowego, który wpływa na jego wydajność i bezpieczeństwo treningowe. W tym artykule prześledzimy proces diagnostyki i korekcji jego ruchu, a także przedstawimy konkretne działania w kierunku poprawy jego wzorca dwubojowego.

 

 

 

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Global System Patterns (@global_system_patterns)

Diagnostyka ruchowa – pierwszy krok do rozwiązania problemu

Każdy zawodnik prezentuje indywidualne cechy ruchowe, które mogą zarówno wspierać, jak i ograniczać jego progres. U Pawła pierwszym sygnałem ostrzegawczym była asymetria w rwaniach i podrzutach, przejawiająca się nierównym obciążeniem kończyn oraz trudnościami w utrzymaniu stabilnej pozycji pod sztangą.

Aby zrozumieć, skąd wynika ta asymetria, przeprowadziliśmy szczegółową analizę chodu. Jej wyniki wskazały na boczne zgięcie tułowia, co przekłada się na brak rotacji tułowia w lewo. Ponieważ dwubój olimpijski wymaga precyzyjnej współpracy układu nerwowego, mięśniowego i stawowego, każda tego typu asymetria wpływa na kontrolę nad sztangą, generowanie siły i zdolność do absorpcji obciążenia.

Dodatkowo, lewostronny mechanizm obronny barku wskazywał na cechy zbliżone do tych obserwowanych po zwichnięciu. Jego lewy bark dążył do "wyłamania", co w praktyce oznaczało trudności w utrzymaniu stabilnego zamknięcia stawu podczas fazy odbioru i kontroli ciężaru nad głową. Głębsza analiza wykazała brak rotacji zewnętrznej w lewym barku, co uniemożliwiało jego poprawne ustawienie w fazie końcowej podrzutu oraz przy utrzymaniu ciężaru nad głową w rwaniu.

Lokalne deficyty ruchomości i ich wpływ na technikę dwuboju

Wzorzec ruchowy w dwuboju to nie tylko kwestia siły czy dynamiki – to także umiejętność optymalnego ustawienia układu kostno-mięśniowego do absorpcji sił. W przypadku Pawła główne ograniczenia dotyczyły:

1. Barku – brak rotacji zewnętrznej ograniczał możliwość prawidłowego zamknięcia pozycji nad głową.

2. Ruchomości klatki piersiowej – zbyt sztywna klatka nie pozwalała na naturalne wyosiowanie barków i łopatek.

3. Mechaniki łopatki – brak płynnego ruchu łopatki względem kości ramiennej utrudniał stabilizację końcowej fazy podrzutu.

Jednym z głównych problemów było nadmierne rotowanie łokci na zewnątrz, co powodowało przesunięcie całej mechaniki nadgarstek-łokieć-bark. W efekcie Paweł miał trudności z prawidłowym ustawieniem sztangi nad głową – zamiast zamykać układ w osi, tracił stabilność w lewym barku.

Plan korekcji – od pracy lokalnej do poprawy wzorca globalnego

Główne założenie wprowadzonych działań to nie tylko poprawa mobilności poszczególnych segmentów, ale wyrównanie całego wzorca ruchowego. Oto konkretne kroki, które podjęliśmy:

1. Torowanie ruchu i rozluźnienie kluczowych struktur

Przed pracą nad wzorcem konieczne było przygotowanie układu do prawidłowego funkcjonowania. W tym celu zastosowaliśmy:

• Rozluźnienie szyi (MOS)– rozluźnienie mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego zaowocowało pracą całej szyi. Pozostaje utrwalenie wzorca na gumie.

• Praca na więzadłach biodrowo-krzyżowych – stabilizacja obręczy biodrowej dla lepszej kontroli całej sylwetki.

• Rozbicie bruzdy między dwugłowym a przywodzicielem – poprawa równowagi mięśniowej w kończynie dolnej.

2. Wzmocnienie kontroli nad ruchem – ćwiczenia izolowane

Aby przywrócić poprawny rytm ramienno-łopatkowy, zastosowaliśmy:

• Landmine press – wzmocnienie tylnej części barku w kontrolowanym zakresie.

• Y-raise – aktywacja dolnej części czworobocznego i poprawa ruchu łopatki względem ramienia.

3. Korekta wzorca dwubojowego

Najważniejszym elementem terapii było przepracowanie wzorca dwuboju, aby zapewnić prawidłową stabilizację nad głową. Główne założenia to:

• Mobilizacje w chwycie podrzutowym z delikatną rotacją wewnętrzną – zamiast nadmiernego otwierania łokci, dążymy do ich wycentrowania w osi.

• Praca nad wyosiowaniem układu – poprzez poprawę ruchomości klatki i łopatki dążymy do wyrównania lewej i prawej strony.

  3.1 Do czego dąży nadmierna ruchomość w kości ramiennej a brak ruchu łopatki i klatki piersiowej?

  Prawidłowe ustawienie barków w pozycji overhead wymaga trzech podstawowych elementów:

  1. Ruchomości łopatki – powinna obracać się ku górze, wysuwać i stabilizować, aby zapewnić prawidłowy tor ruchu ramienia.

  2. Mobilności klatki piersiowej – brak wyprostu w odcinku piersiowym kręgosłupa powoduje kompensacje w barkach i lędźwiach.

  3. Kontrolowanej rotacji ramienia – nie może dochodzić do jego nadmiernej ruchomości bez wsparcia stabilnych struktur.

  Jeśli te elementy nie działają poprawnie, a zawodnik przesadnie wymusza rotację zewnętrzną łokci, kość ramienna jest zmuszona do kompensacyjnego nadmiernego ruchu, co prowadzi do przeciążenia konkretnych struktur mięśniowych i więzadłowych.

  ---

  3.2. Mięśnie najbardziej narażone na przeciążenie

  Jeśli w pozycji overhead zawodnik nie używa poprawnie ruchomości łopatki i klatki piersiowej, ale nadmiernie pcha łokcie w rotację zewnętrzną, przeciążeniu ulegają następujące struktury:

  A) Mięśnie stożka rotatorów – z naciskiem na mięsień nadgrzebieniowy i podgrzebieniowy

  • Mięsień nadgrzebieniowy (supraspinatus) – odpowiedzialny za inicjację odwodzenia ramienia i stabilizację głowy kości ramiennej. Przy nadmiernej rotacji zewnętrznej, bez wsparcia łopatki, jest zmuszony do utrzymywania głowy kości ramiennej w panewce w warunkach przeciążeniowych.

  • Mięsień podgrzebieniowy (infraspinatus) – nadmierna rotacja zewnętrzna łokci przeciąża ten mięsień, wymuszając jego nadmierną aktywność stabilizacyjną, co może prowadzić do przewlekłego bólu i osłabienia.

  B) Mięsień naramienny – głównie jego tylna część

  • Jeśli łopatka nie obraca się prawidłowo, a ramię pozostaje w nadmiernej rotacji zewnętrznej, tylna część naramiennego jest zmuszona do przejęcia stabilizacji, co może prowadzić do chronicznego napięcia i bólu w tylnej części barku.

  C) Górna część mięśnia czworobocznego

  • Wzorzec zbyt mocno otwierających się łokci bez stabilnej łopatki sprawia, że górna część czworobocznego przejmuje zadanie stabilizacji całego kompleksu barkowego. W efekcie powstaje nadmierne napięcie w rejonie szyi i karku, co może skutkować bólem i ograniczoną mobilnością szyi.

  D) Mięsień dźwigacz łopatki

  • Jeśli łopatka nie obraca się poprawnie, a cała stabilizacja barku jest przeniesiona na struktury mięśniowe, dźwigacz łopatki kompensuje brak kontroli łopatki poprzez wzmożone napięcie, co prowadzi do sztywności szyi i ograniczenia zakresu ruchu w górnej części pleców.

  E) Mięśnie klatki piersiowej – głównie mięsień piersiowy mniejszy

  • Brak poprawnego ustawienia klatki piersiowej powoduje, że mięsień piersiowy mniejszy napina się w celu utrzymania stabilności. Może to ograniczać możliwość swobodnego ruchu łopatki i dodatkowo obciążać przednią część barku.

  ---

  3.3. Konsekwencje nadmiernej rotacji zewnętrznej łokci bez poprawnego toru ruchu

  A) Niestabilność stawu ramiennego

  • Nadmierna rotacja zewnętrzna łokci prowadzi do zaburzenia centralizacji głowy kości ramiennej w panewce, co zwiększa ryzyko urazów barku, w tym niestabilności i podrażnień stożka rotatorów.

  B) Ból i napięcie w górnej części pleców i szyi

  • Przeciążenie górnej części czworobocznego i dźwigacza łopatki skutkuje chronicznym napięciem i ograniczeniem zakresu ruchu w szyi oraz górnym odcinku pleców.

  C) Zaburzona kontrola łopatki i klatki piersiowej

  • Brak aktywnej kontroli nad łopatką sprawia, że zawodnik ma trudności w utrzymaniu stabilnej pozycji overhead, co może negatywnie wpływać na technikę podrzutu i rwania.

  D) Przeciążenia w odcinku lędźwiowym

  • W sytuacji, gdy klatka piersiowa nie otwiera się poprawnie, zawodnik często kompensuje to poprzez nadmierne wygięcie odcinka lędźwiowego, co zwiększa ryzyko bólu dolnej części pleców i urazów.

  ---

  3.4. Jak skorygować ten wzorzec?

  Aby uniknąć przeciążeń wynikających z nadmiernej rotacji łokci i kompensacji w obrębie barku, konieczne jest wprowadzenie następujących zmian:

  1. Poprawa ruchomości łopatki – ćwiczenia aktywujące dolną część czworobocznego i stabilizatory łopatki (np. Y-raise, landmine press).

  2. Praca nad mobilnością klatki piersiowej – otwieranie klatki i zwiększanie zakresu ruchu w odcinku piersiowym (np. rotacje w klęku podpartym, foam rolling).

  3. Optymalizacja chwytu w podrzucie – delikatna rotacja wewnętrzna zamiast wymuszania nadmiernej rotacji zewnętrznej.

  4. Stabilizacja centralna – praca nad kontrolą odcinka lędźwiowego, aby uniknąć kompensacji poprzez nadmierny wyprost pleców.

Podsumowanie – droga do optymalnego wzorca ruchowego

Praca nad wzorcem ruchowym w dwuboju to nie tylko poprawa siły, ale przede wszystkim dążenie do optymalnej osi ruchu. W przypadku Pawła kluczowe było:

1. Zniwelowanie asymetrii w rotacji tułowia – poprawa kontroli centralnej.

2. Stabilizacja barku poprzez rytm ramienno-łopatkowy – eliminacja kompensacji i nadmiernej rotacji łokcia.

3. Dążenie do wyosiowania układu i stabilizacji nad głową – poprzez korektę chwytu i torowanie prawidłowego napięcia.

Dzięki temu Paweł ma szansę wrócić do ciężkich treningów bez obciążania organizmu kompensacjami, które mogłyby prowadzić do kontuzji. W kolejnych etapach będziemy stopniowo zwiększać intensywność, dbając o to, aby nowy wzorzec stał się naturalnym elementem jego techniki.

Całość przypadku Pawła zostało opisane na mentoringu 31. Możesz go kupić >> TU <<